Koń fryzyjski

Fryz jest koniem o spokojnym temperamencie. W kłębie osiąga 150 cm - 175 cm . Jego cechą charakterystyczną jest mocna łopatka, grzywa i gęsty ogon, głowa jest wydłużona, o krótkich uszach. Szczotki pęcinowe są bujne, a kopyta z ciemno zabarwionego, twardego rogu. Jest to koń wagi lżejszej do średniej, łagodny, lecz noszący się dumnie. Ma sporo energii, jest chętny do współpracy i łatwy do prowadzenia. Wytrzymały, nadaje się do wielu celów. Koń fryzyjski doskonale służy jako wierzchowiec, jest również często używany w gospodarstwach rolnych.

Kuc mongolski

Wyhodowany przez walecznych i kochających wojnę Mongołów, pochodzi zapewne od pradawnego azjatyckiego dzikiego konia. Jest to jedna z tych ras, które wywarły największy wpływ na inne rasy na świecie. Wydaje się, że geny tych koni są obecne we wszystkich współczesnych folblutach, arabach, a także rasach będących ich krzyżówką. Są to kuce stosunkowo szybkie, niezwykle cierpliwe, odporne, wytrzymałe i silne. Mają krępą budowę, krótką, grubą szyję, ciężką głowę i mocne nogi. Także opadające, dobrze umięśnione łopatki, prosty, mocny grzbiet, długi, opadający zad. Maść koni może być kara, skarogniada, gniada, bułana, kasztanowata, izabelowata lub siwodereszowata. Średnia wysokość tego kuca to od 120cm do 140cm. Kuce mongolskie są używane jako wierzchowce, pilnują stad bydła, pracują w gospodarstwach rolnych, pełnią funkcję zwierząt jucznych i pociągowych. Biorą także udział w popularnej w Azji grze w polo.

Z własnego doświadczenia
W naszej stadninie są 2 kuce mongolskie. Kiedyś były 3. Na początku Oliwer i Oliwia (obydwa srokate) Oliwer (na nim nie jeździłam) był narwany, brykał, ale był kochany. Później kucyki miały źrebaka - Olinkę (również srokatą). Oliwera sprzedali, a Olinka z Oliwią zostały. Oliwia to spryciarz i uparciuch. Olinka lubiła skakać, ale miała wypadek podczas konkursu, jednak z odpowiednik jeźdźcem kocha skoki i też czasami bryka.

Koń achał-tekiński

Rasa tych koni zwraca uwagę swoją suchą budową ciała i lekkimi chodami. Jego kończyny są długie i smukłe, z wysoko osadzonymi stawami. Długi jest również grzbiet, a zad szeroki i silny. Pierś jest głęboka i muskularna, lecz wąska. Długa i prosta szyja nadaje achał-tekinowi dumny wygląd. Głowa jest sucha i zgrabna, o prostym profilu. Uszy są długie i drobne; oczy duże i pełne wyrazu.
Konie te słyną z wytrzymałości. Jest to rasa pustynna, więc przystosowała się zarówno do bardzo wysokich temperatur, jak i wyjątkowo niskich. Umie pokonywać bardzo długie dystanse, bez odpoczynku, czy pojenia.  Konie tej rasy osiągają wiele sukcesów w sporcie, m. in. dzięki sile, wytrwałości i odporności, jakimi obdarzyła je natura.

Konie hanowerskie

Zasadniczym wymaganiem według koni hanowerskich jest zrównoważony temperament. Selekcjonowanie zwierząt do hodowli odbywa się więc poprzez specjalne testy. Konie, których temperament budzi wątpliwości, nie są włączone do programu hodowli. Typowy hanower wygląda pięknie, widać po nim wiarę w siebie i naturalną dumę, zarazem pozbawiony jest zapalczywości czy trudnego charakteru. Akcja hanowerów jest idealna do dresażu i skoków, swobodna, prężna, z zauważalną giętkością nadgarstków i stawów skokowych. Ogólnie biorąc , hanowery zachowują się właśnie tak jak konie półkrwi (którymi w gruncie rzeczy są), potrafią przystosować się do rozmaitych okoliczności. Mogą żyć zarówno w stajni, jak na powietrzu.

Araby

To bardzo inteligentne konie. pojętne, wrażliwe, myślące. Wszystkie te cechy posiadają również w odniesieniu do układów z ludźmi i innymi zwierzętami. Araby u tych, którzy próbowali je złamać siłą, poskromić, maja opinię koni krnąbrnych.To nie prawda.Są to konie niezmiernie odważne, gotowe zrobić wszystko dla człowieka, któremu ufają. Jako że pochodzą z gorącego klimatu, mają delikatną skórę i wszystkie cechy fizyczne sprzyjające łatwemu pozbywaniu się nadmiaru ciepła z organizmu. Nie wydaje się natomiast by były tak wrażliwe na chłodną pogodę jak konie pełnej krwi angielskiej. Konie arabskie mogą być prowadzone przez nowicjuszy i przez dzieci, le tylko, gdy będą oni szanować ich odrębność i niezależność.
Rasa koni arabskich znana jest na całym świecie z wielkiej werwy. Konie te są bardzo pożądane w zawodach w jeździe na wytrzymałość. Araby zdolne są też do noszenia dużych ładunków  (w stosunku do własnego ciężaru). Bardzo chętnie współpracują z człowiekiem, którego szanują i któremu ufają.

Folbluty

Żadna rasa koni nie zaczyna pracy z jeźdźcem tak wcześnie. Źrebaki rodzą się zwykle na wiosnę, a na tory wyścigowe trafiają już jesienią następnego roku. Sportowe życie zaczynają więc mając półtora roku. Zwykle w pierwszych gonitwach startują w wieku dwóch lat. Psychicznie i fizycznie są dziećmi, zupełnie jak mali gimnastycy i potrzebują doświadczonych jeźdźców, aby dobrze poprowadzili je do zwycięstwa i wspaniale ułożyli trening przed wyścigiem.

Z własnego doświadczenia: jest to rasa bardzo uparta, jednak da się nad nią zapanować, ale potrzeba wielkiego doświadczenia. Radzę dać przed jazdą na przykład marchewkę lub chleb, głaskać je po chrapach, aby były posłuszne i dużo z nimi rozmawiać. To często daje efekty!